Inleiding
De verzorgingsstaat verkeert in zwaar weer. Voor insiders, waaronder de politiek, geen verrassing. Al tientallen jaren geleden waarschuwden deskundigen, dat het peil van voorzieningen op de duur niet zou zijn te handhaven. Mede door de financiële crisis zijn we nu in die situatie beland.

Er is veel veranderd sedert het einde van de oorlog in 1945. De bevolking is toegenomen van 9 naar 17 miljoen inwoners. Het percentage 65+ -ers steeg van 7 naar 15%. De gemiddelde levensverwachting van een 65- jarige steeg van 15 naar 20 jaar. Vrouwen kregen gemiddeld 4 kinderen tegen minder dan 2 nu. De vergrijzing van de bevolking, de grote sociale wetten voor ouderen, werklozen, arbeidsongeschikten en de bijstandswet leggen een grote druk op de economie van ons land. Het aantal jongeren is sterk afgenomen, steeds minder werkenden moeten ‘het verdienen’ voor de niet werkenden. Ook niet-deskundigen konden weten, dat dit een keer mis zou gaan.

Het hoge peil van voorzieningen heeft ook geleid tot een mentaliteitsverandering bij velen. We hebben minder aandacht gekregen voor het welzijn van mensen uit onze omgeving. Als er problemen zijn moeten anderen die maar oplossen. Daar zijn immers mogelijkheden voor?

Velen die moeten leven van een uitkering hoeven daarvoor geen tegenprestatie te leveren, ook niet als ze dat wel zouden kunnen. En niet zelden wordt dit normaal gevonden. Daar hebben wij moeite mee, want ieder, die wil krijgen, wat hij nodig heeft zou ook moeten geven wat hij kan.

Visie en missie
Veel mensen voelen zich terecht en ten onrechte benadeeld door allerlei maatregelen in het kader van de bezuinigingen, waaraan de overheid niet kan ontkomen. Het woord ‘participatiesamenleving’ is bedacht. De betekenis is duidelijk: we zullen toe moeten naar een samenleving, waar we meer naar elkaar omkijken en méér dan voorheen bereid zijn iets voor anderen te doen. De enige beloning, waar het om gaat, is de dank van degene, die wordt geholpen en de voldoening die het geeft iets voor een ander te kunnen doen. Friesland kent relatief veel vrijwilligers, maar het is belangrijk, dat nog veel meer mensen, ook jongeren, ontdekken, hoe fijn het is vrijwillig werk te doen. Het is broodnodig. Bestaande organisaties dienen verantwoordelijk te blijven voor mensen, die structureel hulp nodig hebben. Het zijn vooral zij, die incidenteel om hulp verlegen zitten, die dreigen buiten de boot te vallen. Vaak gaat het om kwetsbare mensen, die zich gewoonlijk zelf kunnen redden, maar ineens een probleem hebben. Denk aan alleenstaanden, gehandicapten, mensen zonder kinderen of zonder kinderen in de buurt, zonder contact met buren, minder mobiel, financieel niet draagkrachtig. Mensen, die bij een probleem tijdelijk niet vanzelfsprekend kunnen terugvallen op iemand uit het eigen netwerk. Het is niet moeilijk honderd en één voorbeelden te bedenken van situaties, waarvoor iemand even hulp nodig heeft. Wie hulp vraagt kan in veel gevallen hopelijk ook iets terugdoen, zonder dat daar geld aan te pas komt. Bijvoorbeeld: ik maai uw gazon, omdat u dat even niet kunt en als tegenprestatie komt u een keer voorlezen aan peuters. Seun & Steun is een burgerinitiatief, bedoeld om contact te leggen tussen hulpvragers en hulpgevers.

“Seun” wijst naar elke inwoner van Harlingen. Bij “Steun”moet zowel aan steun vragen als aan steun geven worden gedacht.
Seun & Steun richt een steunpunt in voor alle inwoners van de gemeente Harlingen. Er komt kantoorruimte in “Het Vierkant” waar op werkdagen op bepaalde tijden iemand aanwezig is voor hulpvragers en hulpgevers. Ook kan telefonisch en per e-mail contact worden gezocht. Door middel van de media, folders en een website zal informatie worden gegeven en worden opgeroepen ‘mee te doen’ en ons praktisch en zo mogelijk financieel te steunen. Het project kan alleen slagen als zich voldoende vrijwilligers melden. Het is de bedoeling, dat een data -bestand wordt aangelegd van vrijwilligers met daarin gegevens over het soort hulp , dat kan worden gegeven. Uiteindelijk is het de bedoeling, dat een goed lopend systeem van bemiddeling bestaat. Personen, die praktische problemen hebben, horen wij niet in de kou te laten staan. En iemand, die wat terug kan doen kan daardoor misschien wel weer méér worden betrokken bij de samenleving.